Aro Modernoan zehar euskal lurralde osoan burdinaren meatzaritzak eta metalurgiak hartu zuten garrantziak ematen digu errenteria edo lonja-etxeen sorreraren eta banaketaren arrazoia. Etxe horiek biltegiratze eta merkaturatzeko tokiak ziren, eta bertan ordaintzen ziren errenta errealak. Burdin mea gordinaren eta burdina landu edo erdi-landuaren zamalanak egiteko zein pisatu eta biltzeko instalazioak eta lanabesak bertan egon ohi ziren.

Bere eginkizuna zela eta -burdinaren gaineko eskubideak kobratzea alegia- Gipuzkoako lurralde osoan zehar hedatu ziren, hala itsasoko nola ibaiko portuetan, Hondarribi eta Errenteriatik Altzola eta Elgoibarraino helduz, tartean izanik Donostia, Hernani, Aiako Arrazubia, edo Zestoako Bedua. Horiek guztiak, inondik ere, produktuek Probintziaren barnealdetik itsaso aldera egiten zuten bidean kokatuta zeuden.

Beduako kasua da ondoen ezagutzen dugunetako bat. Beduako leinua Erdi Aroaz geroztik ari zen burdinaren merkataritza eta erauzketaren gaineko eskubide errealak kobratzeko pribilejioa erabiltzen. Urolaren itsasadarretik gora eginez gero, horixe zen haranean gora abiatu eta barnealdeko burdinola eta herrietara heltzen ziren bideak hartzeko tokia. Txukun samartutako ibaiertzean, Bizkaitik inportatutako mea deskargatzen zuten, eta inguruko olagizonek merkaturatzen zituzten produktuak ere bertan biltzen zituzten. Inguru hori eraldatuz joan bada ere, oraindik zutik dago XVII. mendearen amaiera aldean jabeek administratzailea egoteko eraiki zuten jauregi-etxea. Estilo klasizistakoa da, kubo bolumen nabarmenekoa, eta bertan loggia edo goiko arkuteria hirukoitza dugu azpimarragarriena; garai batean ibai-portu honetan sartu edo ateratzen zen burdina gordinaren edo landuaren kontuak zelaigunean egiten zituzten, eta zelaigune horrexetara begira dago aipatutako loggia.